Το αστείο, Μπρεχτ  ( Ένα διαφορετικό τέλος)

Τότε εγώ, επωφελούμενος ενός σφυρίγματος του ανέμου, ψιθύρισα με σβησμένη φωνή:

-Νάδια, σ’ αγαπώ!...

«Αμάρτημα της μητρός μου», «Τα Ρέστα»

Επιλέξτε μία σκηνή από τα δύο έργα και ξαναγράψτε την με διαφορετικό τρόπο.  

« Άλλη αδερφή δεν έχουμε παρά μόνο την Αννιώ. 

Ήταν η χαϊδεμένη και η μικρότερη της οικογένειας και την αγαπούσαμε όλοι. Αλλά λίγο παραπάνω την φρόντιζε η μητέρα μας. Η Αννιώ ήταν άρρωστη αλλά όλοι την προσέχαμε και βοηθούσαμε την μητέρα μας. Χατίρια η μητέρα μας δεν χάλαγε σε κανέναν και μας αγαπούσε όλους το ίδιο, και τα τρία αγόρια της και την μοναχοκόρη της.

Μας είχε εξηγήσει ότι δεν ήμασταν και στην καλύτερη οικονομική κατάσταση, οπότε με τους αδερφούς μου αποφασίσαμε πως όποτε θα είχαμε χρήματα θα αγοράζαμε φορέματα και φάρμακα για την αδερφή μας για να την κάνουμε χαρούμενη και να την βοηθήσουμε να θεραπευτεί όσο πιο γρήγορα γίνεται.

Το «Νανούρισμα»

 Ακόμα θυμάμαι τις όμορφες οικογενειακές στιγμές με τον πατέρα μας. Ήμουν τόσο ευτυχισμένη. Αλλά έτσι είναι η ζωή, σε μια στιγμή όλα άλλαξαν. «Ο πατέρας σας βρίσκεται στο νοσοκομείο. Έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου και έπεσε σε μια μάντρα. Δυστυχώς, τον χάσαμε», είπαν οι γιατροί. Ένιωσα να χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου. Τίποτα δεν θα ήταν όπως πριν. Έχουν περάσει πια 20 χρόνια, αλλά θυμάμαι τα πάντα. Αφού πέθανε ο πατέρας μας, η κατάσταση υγείας της μητέρας μας άλλαξε δραματικά, έπασχε από σχιζοφρένεια. Ήμασταν φτωχή οικογένεια και δεν μπορούσε η μητέρα μας να ακολουθεί την αγωγή της.

«Αμάρτημα της μητρός μου», «Τα Ρέστα»

  Κάθε καλοκαίρι όταν ήμουν μικρός πηγαίναμε στο χωριό για διακοπές. Με τον πατέρα μου ήμουν από πάντα πολύ πιο δεμένος από την μητέρα μου, αφού εκείνος ήταν  πιο ελαστικός ενώ εκείνη ήταν πιο αυστηρή και λειτουργούσε ως το όργανο της τάξης στην οικογένεια. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν την αγαπούσα. Αλλά αισθανόμουν μια ψύχρα από αυτήν, ενώ πάντοτε αισθανόμουν ζεστασιά και αγάπη από τον πατέρα, παρόλο που δεν τον έβλεπα πολύ λόγο των ωραρίων της δουλειάς του. Και όποτε γυρνούσε ήταν κουρασμένος,  αλλά προσπαθούσε να τον κρύψει για να έχουμε λίγο χρόνο μαζί.

«Αμάρτημα της μητρός μου», «Τα Ρέστα»

«Τι ωραία που ήταν η ζωή τέτοιες μέρες! Το γραμμόφωνο έπαιζε συνεχώς, κι εκείνη τραγουδούσε μαζί του:

Σ' ένα ταγκό σφιχτήκαν

κι αγκαλιαστήκαν

μ' αυτή στον κάθε γύρο

κοιτάει τριγύρω...

 Επιτέλους , ένιωθες ο ίδιος μια ανακούφιση, ένιωθες πως επιτέλους ίσως κάτι θα άλλαζε και σκεφτόσουν « ίσως αυτή η φορά να μην είναι σαν τις άλλες, ίσως στην τελική εγώ βλέπω τα πράγματα στραβά, ίσως να μην είναι τόσο κακή η μάνα και άδικα να την κατηγορώ, ίσως … ίσως …ίσως…». Χαιρόσουν. Όμως, ξανά τα πράγματα ήρθαν όπως ήταν αναμενόμενο. Η χαρά αυτή δεν ήταν παρά κάτι προσωρινό.