Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Σήμερα έχουμε 22 Μαρτίου του 2019, η μέρα που άλλαξαν τα πάντα στη ζωή μου. Η μέρα που έμαθα πως είμαι έγκυος. Με μια μικρή παράλειψη όμως. Τον πατέρα του παιδιού. Όταν το ανακοίνωσα στην μητέρα μου φρίκαρε, δεν περίμενα αυτή την αντίδραση από εκείνη.
Ξέρω πως πλέον οι σχέσεις μας έχουν ψυχραθεί, όμως βασιζόμουν πολύ στο κουράγιο της. Την παρακάλεσα να μην μιλήσει στον πατέρα μου, γιατί το πιθανότερο είναι πως θα με έβριζε, μπορεί και να με χτύπαγε. Ακόμη και τώρα. Έχω φτάσει 19 χρονών και ο πατέρας μου εξακολουθεί να μου φέρεται βίαια, χωρίς κάποιο σημάδι μετάνοιας. Γι’ αυτό πλέον δεν θέλω ούτε να τους βλέπω, δεν τους επισκέπτομαι καθόλου συχνά και όταν το κάνω φροντίζω να είναι μόνο η μαμά στο σπίτι. Παρόλο που ούτε αυτή μου έχει φερθεί με τον καλύτερο τρόπο, εγώ εξακολουθώ να την εμπιστεύομαι, διότι ξέρω πως ο μπαμπάς φταίει για όλα. Την χειραγωγεί άψογα και η ίδια, αγράμματη, δεν ξέρει πως να φύγει από κοντά του.
Πάλευα έναν χρόνο να βρω δουλειά, κατέχοντας μόνο απολυτήριο λυκείου και όταν επιτέλους τα κατάφερα, γνώρισα τον Ορέστη. Ήμασταν και οι δύο σερβιτόροι σε μεγάλη καφετέρια. Όταν τον πρωτοαντίκρισα, διέκρινα κάτι διαφορετικό πάνω του, το οποίο ακόμη και σήμερα δεν μπορώ να ερμηνεύσω. Το βλέμμα, οι στάσεις του σώματος του, οι κινήσεις του, όλα ήταν τόσο διαφορετικά. Μέσω της δουλειάς αρχίσαμε να επικοινωνούμε και δεν αργήσαμε να βγούμε και το πρώτο μας ραντεβού. Το ένα ραντεβού έφερε το άλλο, ενώ σύντομα εκδηλώσαμε τα συναισθήματα μας ο ένας για τον άλλον. Δεν αργήσαμε να μπούμε και σε σχέση, ήταν 17 Μαρτίου του ‘18. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την μέρα και όσες ακολούθησαν μέχρι να φύγει από κοντά μου. Η αγάπη και ο έρωτας του ήταν συναισθήματα τα οποία φρόντιζε να μου εκδηλώνει καθημερινά, ίσως για αυτό να τον ξεχώρισα τόσο πολύ από τα υπόλοιπα αγόρια. Είχα μιλήσει και στην μαμά μου γι’ αυτόν. Τα σχέδια μας για το μέλλον πλέον ήταν κοινά, ήξερα πως αυτός ήταν για εμένα και εγώ ήμουν για εκείνον.
17/03/2019. Η μέρα που θα κλείναμε έναν χρόνο σχέσης και θα το γιορτάζαμε στο μέρος που γνωριστήκαμε. Είχαμε πάρει και οι δύο άδεια από την δουλεία, ενώ το απόγευμα θα πηγαίναμε στο μαγαζί μαζί, ως πελάτες αυτή την φορά και όχι ως σερβιτόροι. Είχαμε συνεννοηθεί και με τους υπόλοιπους συναδέλφους να προετοιμάσουν τον χώρο κατάλληλα, ώστε να γίνει όσο πιο ξεχωριστή γίνεται αυτή η μέρα. Φτάνει 5 το απόγευμα, 2 ώρες πριν το ραντεβού. Έχουμε αρχίσει και οι δύο να ετοιμαζόμαστε, μιλώντας παράλληλα στο τηλέφωνο. Η ώρα πήγε 7 χωρίς να το καταλάβω και έφτασα έξω από την καφετέρια. Μπήκα μέσα, έκατσα στο τραπέζι στο οποίο είχαμε κάνει κράτηση και τον περίμενα. Παραξενεύτηκα που δεν ήταν ήδη απ’ έξω να με περιμένει, έτσι συνήθιζε να κάνει σε κάθε ραντεβού. Του τηλεφώνησα τρεις φορές δίχως απάντηση. Η ώρα είχε πάει 8 και 15. Το τηλέφωνο μου χτύπησε και το σήκωσα κατευθείαν. Μια γυναικεία φωνή με ενημέρωσε πως το αγόρι μου βρήκε τραγικό θάνατο στον δρόμο του για την καφετέρια. Ήταν πάνω στο μηχανάκι με ένα μεγάλο μπουκέτο λουλούδια στα χέρια και ξαφνικά ένας οδηγός από την αντίθετη λωρίδα, έχασε τον έλεγχο και τράκαρε με την μηχανή, χτυπώντας τον Ορέστη στο κεφάλι. Το ασθενοφόρο δεν πρόλαβε να τον μεταφέρει στο νοσοκομείο, είχε ήδη αφήσει την τελευταία του πνοή στον δρόμο.
22/03/2019. Πέντε μέρες μετά το δυστύχημα, ντυμένη στα μαύρα, κρατώντας ένα θετικό τεστ εγκυμοσύνης και με δάκρυα στα μάτια γράφω σε αυτό το ξεχασμένο ημερολόγιο. Κουβαλάω ένα μωρό στα σπλάχνα μου, το μωρό του Ορέστη, όμως αυτός πλέον δεν είναι δίπλα μου. Ευτυχώς έχω την μητέρα μου να με στηρίζει, όσο ψυχρά κι αν το εκφράζει, όμως πέρα από εκείνη δεν έχω που αλλού να απευθυνθώ. Τι θα απογίνει μια 19χρονη χήρα μητέρα χωρίς κανένα εισόδημα; Κανένας δεν είδα να αναρωτιέται. Από εδώ και στο εξής θα πρέπει να παλεύω καθημερινά ανάμεσα στην ζωή και στον θάνατο, προσπαθώντας να αποδεχτώ πως ο άνθρωπος μου είναι ένας άγγελος, αλλά και μεγαλώνοντας το παιδί του όσο πιο αγγελικά μπορώ.
