ΠΟΙΗΣΗ

Σαν τριαντάφυλλο,
με τα κατακόκκινα πέταλά του
που μαγνητίζουν τα βλέμματα όλων.

Σαν τριαντάφυλλο,
με την αξέχαστη ευωδιά
που προσφέρει χαρούμενα αισθήματα
στον κάθε περαστικό.

Ανθίζει μέσα στην καλύτερη εποχή,
την άνοιξη.

Σαν τριαντάφυλλο,
με την νεότητα και τη φυσική του ομορφιά
που όλοι θέλουν να το κόψουν.
Να είναι μόνο δικό τους…

Ξεχνούν όμως πως
ακόμα και αυτός ο ζωντανός οργανισμός
αντιστέκεται.
Αμύνεται με τα αγκάθια του.

Δεν θέλει να μαραθεί.
Να χαθεί…

Ένας ζωντανός οργανισμός,
χωρίς στόμα να μιλήσει
χωρίς χέρια να παλέψει.
Κι όμως πονάει όποιον πάει να το σκοτώσει.

Σαν τριαντάφυλλο,
η γυναίκα.
Εξωτερικά όμορφη, γοητευτική
μαγεύοντας τον καθένα.

Όλοι όμως την υποτιμούν.
Ενώ έχει στόμα να μιλήσει
έχει χέρια να παλέψει
διεκδικώντας μια θέση στη ζωή όπως όλοι.

Τι και αν όλη της η δύναμη
δεν είναι εμφανής
σαν αγκάθια
που μπορούν να τρυπήσουν το κάθε περαστικό
που θέλει να της αγγίξει…

Σημαίνει ότι πρέπει να το κάνει;