Τετάρτη, 8 Μαρτίου 1980

Γράφοντας,

Ερωτεύτηκα. Ερωτεύτηκα με όλη μου την καρδιά. Εμπιστεύθηκα με όλο μου το "είναι". Σε συγχώρεσα. Σε συγχώρεσα, γιατί σε φοβόμουν. Το μίσος μέσα μου άκμαζε για σένα.

Ως ένα μικρό λουλούδι γεννήθηκα κι εγώ. Ένα πανέμορφο κατακόκκινο τριαντάφυλλο. Με φροντίδα άνθισα, μεγάλωσα και όλοι ήταν υπερήφανοι για μένα. Με θαύμαζαν και δεν έπαιρναν τα μάτια τους από πάνω μου. Δεν σου άρεσε. Δεν σου άρεσε που με κοιτούσαν. Με τον καιρό, δεν ένιωθα, δεν αισθανόμουν τίποτα πλέον. Μαράθηκα. Λύγισα, έσπασα. Ένα βράδυ απομακρύνθηκα. Δεν άντεχα. Δεν άντεχα να ζω με σένα. Με βρήκες όμως. Με χτύπησες. Με μάδησες και ζητούσες συγχώρεση. Γιατί; Γιατί; Οι εμμονές σου μεγάλες, ο πόνος μου αβάσταχτος, ο θυμός μας απέραντος. ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΗΣΕΣ ΝΑ ΖΗΣΩ!!! Μου στέρησες την ζωή! ΔΕΝ ΕΙΧΕΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑ! ΔΕΝ ΕΙΧΕΣ! Πολλοί θα πουν υπήρχαν σημάδια, δεν τα είδες. Πράγματι, δεν τα είδα! Αλλά ούτε εσύ θα προτιμούσες να τα δεις, αν ήσουν στη θέση μου...

Έχει περάσει καιρός από το τέλος, εκείνο το τέλος. Τότε που μου έκλεισες το στόμα μια για πάντα. Τότε που... Τότε που είδα τον κόσμο για τελευταία φορά. Να θυμάσαι όμως ότι αυτό το τριαντάφυλλο που κάποτε ήμουν είχε και αγκάθια.

Υ.Γ γιορτάζοντας την ημέρα της γυναίκας...