«Σκάσε!». Αυτή ήταν η τελευταία κουβέντα που είπε κι έφυγε, χτυπώντας δυνατά την πόρτα πίσω του. Πάλι τα ίδια για ακόμη μια μέρα, πάλι ξέσπασε το θυμό και τα νεύρα του σ' εμένα, λες και είμαι απλά ένα αντικείμενο.

Κάθε χαστούκι του, κάθε κλωτσιά που μου ρίχνει, είναι μια βαθύτερη μαχαιριά στην καρδιά μου. Τους τελευταίους μήνες δεν έχω πάψει να φοράω μακρυμάνικες μπλούζες και παντελόνια, για να καταφέρω να κρύψω τα σημάδια της εχθρότητας και της βιαιότητας του από το σώμα μου. Πλέον κοιτάω το σώμα μου στον καθρέφτη και πλαντάζω στο κλάμα, δε νιώθω να μου ανήκει πια. Κάθε φορά που γυρνάει σπίτι, τρέμω. Δεν ξέρω πού και πώς να κρυφτώ ή να «προστατευτώ» από τα απαίσια χέρια του. Οι κραυγές μου καθημερινά δυναμώνουν και απορώ, κανένας δεν με ακούει; Κανένας δεν ανησυχεί από που προέρχονται τα ουρλιαχτά; Ούτε ένας γείτονας δεν ήρθε να χτυπήσει την πόρτα, να δει τι συμβαίνει. Έχω απελπιστεί, δεν ξέρω πώς να ζητήσω βοήθεια, μου έχει απαγορεύσει κάθε επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Ακόμη και το τηλέφωνο μου έχει κόψει. Έχω πάψει να πιστεύω πως θα δικαιωθώ μια μέρα. Βέβαια, αυτό που με εξοργίζει περισσότερο είναι το πώς κατάφερε να με «ξεγελάσει» και να με χειραγωγήσει έτσι. Θυμάμαι όταν πρωτοβγαίναμε πόσο όμορφα μου φερόταν, όμως ποτέ δεν θα ξεχάσω το ποσό άγριος γινόταν με το παραμικρό που πήγαινε στραβά. Δεν θα φανταζόμουν ποτέ πως «το άλλο μου μισό» θα μου έκανε τέτοιο πράγμα. Πώς οι φίλες μου το είχαν καταλάβει, κι εγώ δεν έβλεπα τίποτα; Ελπίζω όταν αυτό το χαρτί φτάσει στα χέρια κάποιου, άντρες σαν κι αυτόν να έχουν σαπίσει στη φυλακή. Προς το παρόν, όμως, γυναίκες σαν εμένα πλέον δεν γνωρίζουμε αν μέχρι αύριο θα είμαστε ζωντανές.