Αφηγητής: Έρωτας, μια λέξη τόσο διαφορετική για τον καθένα, πολύπλευρη και με απέραντα νοήματα... Έρωτας και αγάπη δύο λέξεις κλειδιά της εποχής μας ή μήπως όχι;

Σε ένα σπίτι: Μαμά, μπαμπά ελάτε η ταινία αρχίζει!

Μητέρα: Φέρνω τα ποπ κορν

Ξαφνικά όμως κάτι απρόοπτο συμβαίνει...

(Ακούγεται στην τηλεόραση)

Αγαπητοί κυρίες και κύριοι, διακόπτουμε το πρόγραμμα μας για να σας ενημερώσουμε σχετικά με την 7η συνεχόμενη ανθρωποκτονία για αυτήν την εβδομάδα, η οποία έχει απασχολήσει πολλούς ειδικούς και συγγενείς-φίλους της οικογένειας η οποία θρηνεί. Δύσκολες ώρες για την χώρα μας, καθώς πλήθος ανθρωποκτονιών και συγκεκριμένα γυναικοκτονιών έχουν σημειωθεί... Είναι σαφές το τραγικό της υπόθεσης...

Αφηγητής: Σκέψεις τριγυρνούν στο αθώο μυαλό του παιδιού. Πόσα ερωτηματικά σε κλάσματα δευτερολέπτου θα μπορούσαν να απασχολήσουν το παιδί εκείνο που μέχρι ένα λεπτό νωρίτερα... Άγγιζε την ευτυχία...

Είναι τραγικό πώς η ειρήνη επικρατεί σε ένα σπίτι έναντι του πολέμου σε ένα άλλο... Είναι τραγικό πώς την ίδια στιγμή κάπου υπάρχει η απόλυτη νηνεμία και κάπου αλλού η έννοια της αναστάτωσης... Είναι τραγικό να βρίσκεις τον θάνατο από τον σύζυγό σου... Είναι τραγικό το πόσο πολύ είναι το ένα λεπτό... Είναι τραγικό πώς ο άνθρωπος κρύβει την σκοτεινή πλευρά του... Και είναι τραγικό πώς φτάνει στο σημείο να σκοτώσει και μετά απλά να υπάρχει σαν ένα άθλιο είδος ον. Είναι τραγικό λοιπόν να μιμείσαι το είδος εκείνου του ανθρώπου...

παιδί: Μαμά, γιατί οι άνθρωποι σκοτώνουν;

Μητέρα: Παιδί μου, ο κόσμος μας είναι επικίνδυνος, μα οι άνθρωποι είναι πιο επικίνδυνοι, διότι είναι απόλυτοι, εγωιστές δολοφόνοι και εγκληματίες... Ο άνθρωπος από κούνια διαχωρίζεται σε αρσενικό και θηλυκό... Τον διαχωρίζουν ανάλογα με το φύλο του και έπειτα του επιβάλλουν με ποια παιχνίδια θα παίζει, ποια χρώματα θα αγαπάει και θα αναγνωρίζει του δικού του φύλου... Την ποικιλομορφία των ρούχων που θα φοράει και τόσα άλλα που υποσυνείδητα υπάρχουν. Ο μπαμπάς μου, μου έλεγε πως το μεγαλύτερο έγκλημα του ανθρώπου είναι το ποσό απόλυτοι και εγωιστές είναι... Δεν δέχονται τον διάλογο παρά μόνο τον μονόλογο, είναι λάτρεις του εγώ τους και απεχθάνονται την ομάδα... Αυτό το σθένος του εγώ κατέστρεψε τον άνθρωπο, στην συνέχεια διαφώνησε χωρίς να ακούσει τον συνομιλητή του, έπαψε να λειτουργεί ως συνάνθρωπος και σκότωσε...

Παιδί: Και πώς μπορεί να αλλάξει αυτό;

Πατέρας: Δυστυχώς, αυτό είναι πολύ δύσκολο αλλά θα πρέπει να ελπίζουμε πάντα, γιατί το καλό θα δείξει την δύναμη του και η ανθρωπότητα θα μάθει να ζει ειρηνικά για πρώτη φορά...

Παιδί: Αυτό θέλω να κάνω, θέλω να βοηθήσω τον άνθρωπο να δείξει την καλή του πλευρά! Θέλω να βοηθήσω το καλό να μπει στην ζωή των ανθρώπων!

Και οι δύο γονείς χαμογελάμε υπερήφανοι...

Αφηγητής: Μέρες αργότερα η συγκεκριμένη γυναικοκτονία πρωταγωνιστεί σε κάθε δελτίο ειδήσεων, στο διαδίκτυο, σε κάθε εφημερίδα για τους παλιότερους... Τα τόσα περιστατικά βίας έχουν συγκλονίσει το πανελλήνιο... Ερωτήματα από μεγαλύτερους όπως «Έχει χαλάσει τελείως η νέα γενιά». Συνθήματα κατά της βίας των γυναικών, κατά της βίας των ανθρώπων από νέους επαναστάτες της εποχής, συναισθήματα, όπως ο φόβος, η ανησυχία κατακλύζουν τους γονείς, οι οποίοι μέρα με τη μέρα σκέφτονται τα παιδιά τους που θα καταλήξουν και παρακαλούν τον Θεό να δείξει στα παιδιά τους τον δρόμο προς την αρετή...

Κάποιος τηλεθεατής: Οι συγγενείς και φίλοι του θύματος καθηλωμένοι... Σοκαρισμένοι θα έλεγε κανείς... Μερικοί το ήξεραν... Ήξεραν και δεν μιλούσαν φωνάζουν κάποιοι... Άφησαν μια γυναίκα να ονομάζεται πλέον άψυχο ον... Άλλοι κατηγορούν τον εγκληματία που κάποτε ονομαζόταν σύζυγος, τον βρίζουν και έχουν την επιθυμία να τον σκοτώσουν... Τι ειρωνεία! Μόνο που το ξεστομισαν γίνονται τα ίδια σκουπίδια όπως και αυτός... Και ας το αρνούνται κάποτε είχαν το θράσος να το σκεφτούν... Να σκοτώσουν άνθρωπο ο οποίος σκότωσε κάτι πολύτιμο για αυτούς και έπειτα να νιώσουν και υπερήφανοι...

Κάποιος ειδικός: Το συγκεκριμένο περιστατικό δεν φαίνεται να διαφέρει από τις προηγούμενες δολοφονίες, οι οποίες είναι πλήγμα για την κοινωνία μας και για τους νέους της χώρας μας οι οποίοι ακούνε καθημερινά για εκείνα τα "ανδρικά" πρότυπα που έχει επιβάλλει η κοινωνία να υπάρχουν.

Κάποιος μισογύνης: (εσωτερικές σκέψεις) Εντάξει άνδρας είναι, είχε θυμώσει και στο κάτω κάτω μπορεί και να της αξίζει ποιος ξέρει τι του έκανε... Και αν τον απάτησε; Κι εγώ θα την σκότωνα...

Κάποια γυναίκα άλλης εποχής: Πωπω η δόλια η γυναίκα... Τι συμφορά την βρήκε...! Βέβαια εντάξει δεν θα μπορούσε και να μιλήσει, κάτι παραπάνω θα ήξερε ο άνδρας της που την σκότωσε...

Κάποια "φεμινίστρια": Δεν τους χρειαζόμαστε τους άνδρες! Επαναστατήστε εναντίον τους όλες οι γυναίκες! Μόνο τα θηλυκά έχουν δικαιώματα! Εγώ θα τον σκότωνα...

Κάποια φεμινίστρια: Δεν τους χρειαζόμαστε αυτούς τους ανθρώπους οι οποίοι τρομοκρατούν τον συνάνθρωπό τους, οι οποίοι προκαλούν τον τρόμο... Επαναστατήστε εναντίον αυτών των δολοφόνων! Όλοι οι άνθρωποι ίσοι και ελεύθεροι!

Ξαφνικά όλοι έχουν γνώμη... Ξαφνικά όλοι είναι γνώστες της κατάστασης... Κάπως έτσι όλοι δικάζουν εκείνον, τον οποιοδήποτε ο οποίος διέπραξε τον φόνο και ξεχνούν να δικάσουν πρώτα τον εαυτό τους... Η μόνη περίπτωση στην οποία δεν κυριαρχεί το εγώ τους...

Ο έρωτας, λοιπόν, υπάρχει μα η αγάπη, αυτή η αγάπη η οποία μπορεί να δοθεί από τον καθένα μας... αυτή η αγάπη είναι είδος υπό εξαφάνιση...