Το αστείο, Μπρεχτ  ( Ένα διαφορετικό τέλος)

Τότε εγώ, επωφελούμενος ενός σφυρίγματος του ανέμου, ψιθύρισα με σβησμένη φωνή:

-Νάδια, σ’ αγαπώ!...

Θεέ μου, τι ήταν αυτό που έπαθε εκείνη τη στιγμή η Ναντένκα… Άρχισε να φωνάζει, να γελάει με όλη της την όψη, ν’ απλώνει τα χέρια της προς τον άνεμο, χαρούμενη, ευτυχισμένη και τόσο ωραία!... Και εγώ θα έφευγα σε λίγες μέρες.

Και εγώ καθόμουν και την χάζευα πάνω από τον φράχτη, πατώντας πάνω σε μια καρέκλα του κήπου. Ήμουν τόσο απορροφημένος από αυτό που έβλεπα, που δεν μου πέρασε από το μυαλό ο κίνδυνος του να με δει. Ύστερα από λίγα μόλις λεπτά θαυμασμού, η Νάδια γύρισε γρήγορα το κεφάλι προς το μέρος μου, σαν να ήξερε προς τα πού να κοιτάξει. Ξαφνιάστηκα και έσκυψα γρήγορα να κρυφτώ, αλλά ήταν πολύ αργά. Η Νάδια με είχε δει. Άκουσα ένα τρεχαλητό πάνω στο γρασίδι και λίγα δευτερόλεπτα μετά βλέπω την Νάδια να τρέχει προς το μέρος μου. Έπεσε πάνω μου με τόση φόρα που καταλήξαμε και οι δύο στο έδαφος με αυτήν από πάνω μου. Την κοίταξα και παρατήρησα ότι είχε δάκρυα στα μάτια της. Μα δεν ήταν παρά δάκρυα χαράς. Παρά τη δυσκολία της να προφέρει λέξεις εκείνη την στιγμή, κατάφερε να προφέρει μία πρόταση που θα άλλαζε τις ζωές και των δυο μας.

-Και εγώ σας αγαπώ…

Είχα καταφέρει, αν και χωρίς να το θέλω, να εκφράσω τα συναισθήματα μου για εκείνη. Υπήρχε όμως ένα ακόμα εμπόδιο ανάμεσα μας.

-Μα μεθαύριο φεύγω και δεν ξέρω πότε και αν θα ξαναγυρίσω.

-Πάρτε με μαζί σας!

Όσο απίθανο και αν μου ακουγόταν αυτό εκείνη την στιγμή, σε δύο μέρες θα βρισκόμασταν μαζί στο αεροδρόμιο… Δύο χρόνια μετά την άφιξή μας στην Πετρούπολη παντρευτήκαμε. Στα δύο χρόνια αυτά γνωρίσαμε πολλούς νέους ανθρώπους και κάναμε πολλούς φίλους τους οποίους καλέσαμε στον γάμο μας.  Εκείνη ήταν η ωραιότερη μέρα της ζωής μου. Δεν λέγεται το πόσο όμορφη ήταν η Ναντένκα με το νυφικό της!...Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε και εγώ και η Νάδια έχουμε αποκτήσει δύο πανέμορφα παιδιά που της μοιάζουν πολύ. Όσα χρόνια και να περάσουν όμως εγώ δεν θα ξεχνάω να της λέω κάθε μέρα την πρόταση αυτή που τόσο πολύ απολαμβάνει να ακούει…

-Νάδια σ’ αγαπώ!